Shetkaryachi Atmakatha Marathi Nibandh: माझं नाव गोविंद, मी एका छोट्याशा खेड्यात राहणारा शेतकरी आहे. आज मला माझं जीवन तुमच्यासमोर उलगडायचं आहे. मी शेतकरी आहे, परंतु माझं आयुष्य काही सोपं नव्हतं. शेतकरी म्हणलं की, लोकांना हिरवं, समृद्ध शेत दिसतं; पण त्या हिरवाईमागचं कठोर परिश्रम, दुःख आणि संघर्ष फार कमी लोकांना दिसतो.
शेतकऱ्याची आत्मकथा निबंध मराठी: Shetkaryachi Atmakatha Marathi Nibandh
माझं बालपण एकदम साधं आणि गरिबीत गेलं. आमचं शेतं म्हणजेच आमचं घर. वडिलांच्या बरोबर लहानपणापासूनच शेतीची कामं शिकायला लागलो. उन्हातान्हात राबून पेरणी करणं, पाऊस येईल की नाही याची चिंता करणं, वेळेवर कर्ज फेडायचं दडपण हे सगळं माझं रोजचं आयुष्य बनलं होतं. शेतीत पिकं चांगली यायची की आम्ही सर्वजण आनंदात असायचो, पण एक पिक खराब झालं की, सगळं आर्थिक गणित कोलमडून जायचं.
कधी कधी, निसर्गही आमच्या विरोधात जायचा. उन्हाळ्याचे महिने आले की, पाण्याची टंचाई सुरू व्हायची. नद्या सुकलेल्या, पावसाची आशा फोल ठरलेली, आणि शेत सुकून जात असायचं. त्या वेळेस मनावरचं ओझं वाढतं. कुटुंबाची जबाबदारी आणि कर्जाचं ओझं न हलणारं असतं.
आत्मविश्वासाचे महत्त्व मराठी निबंध | Aatmavishvasache mahatva marathi nibandh
मी मोबाईल बोलतोय मराठी निबंध: Mobile Bolu Lagle tr Marathi Nibandh
आर्थिक अडचणींमुळे माझ्या मुलांचं शिक्षणही बऱ्याचदा अडखळत चाललं. मोठ्या अपेक्षांसह त्यांना शाळेत पाठवायचो, पण कधी कधी त्यांना शेतात काम करावं लागायचं, कारण मजूर परवडायचे नाहीत. त्यांचं शिक्षण अर्धवट राहील का ही चिंता मला सतत त्रास देत राहते. माझी मुलं मोठी होतील, सुशिक्षित होतील, त्यांना शेतीपेक्षा चांगलं आयुष्य मिळेल ही माझी आशा आहे, पण ती कधी पूर्ण होईल हे ठाऊक नाही.
सरकारचं कधी तरी आमच्यावर लक्ष जातं, कधी कर्जमाफीच्या घोषणा होतात, तर कधी मदतीचं आश्वासन मिळतं. पण त्या घोषणा प्रत्यक्षात येईपर्यंत आमचं जीवन बदललेलं असतं. शेतकऱ्याचा जीव हा नेहमीच निसर्गावर अवलंबून असतो. पाऊस योग्य वेळेस पडला, तरच सगळं सुरळीत चालतं. नाहीतर पिकं मरणार, आणि शेतकरीदेखील.
Shetkaryachi Atmakatha Marathi Nibandh
काहीवेळा असं वाटतं की, हे जीवन संपवून टाकावं, कारण कोणालाही आमच्या दुःखाची जाणीव नसते. पण मग मुलांचे हसणारे चेहरे आठवतात, त्यांचं भविष्य दिसतं, आणि मी परत उठतो, पुन्हा एकदा कामाला लागतो. आशेच्या एका किरणावर मी रोज जगत असतो, की एक दिवस माझी मेहनत फळेल, माझ्या पोटचं लेकरू शिकेल, आणि आमचं जीवन बदलेल.
माझं आयुष्य हे शेतीशी जोडलेलं आहे, आणि शेतीचं भविष्य अनिश्चित आहे. तरीही, मी शेतकरी म्हणून अभिमान बाळगतो, कारण मीच त्या धान्याचा निर्माता आहे, जो तुमच्या ताटात पोहोचतो. शेती ही माझी ओळख आहे, आणि मी शेवटच्या श्वासापर्यंत ही ओळख टिकवून ठेवणार आहे.